David, hoe het allemaal begon!

Biografie tot stand gekomen dankzij, Youri Ijnsen Freelance journalist voor onder meer www.wielerflits.nl

David van der Poel 

David ziet op 15 juni 1992 het levenslicht in het Belgische Wilrijk. Als zoon van voormalig cyclocrosser/wielrenner Adrie van der Poel en Corinne Poulidor – inderdaad de dochter van Eeuwige Tweede Raymond Poulidor, achtvoudig podiumklant in de Tour de France – lijkt zijn toekomst gewaarborgd: hij stapt in de voetsporen van vader en opa.

Vroege jeugd

Maar niets is minder waar. Wanneer wijlen wielerjournalist Jean Nelissen na Adrie’s wereldtitel in het veld aanschuift aan de ontbijttafel in huize Van der Poel, heeft David hele andere plannen. Nelissen vraagt, met zijn kenmerkende Limburgs accent, wat de piepjonge David later wil worden. Wielrenner? “Nee, voetballer”, brouwt het kleine ventje, al kauwend op een broodje.

En zo geschiedde. Niet veel later schrijft hij zich als zesjarige in bij de plaatselijke voetbalclub Heide en trekt hij even daarna naar KSK Kalmthout. Vader Adrie is in die jaren een fanatieke coach van de jonge voetbalwelpen. Hij ziet zoontje David wedstrijdjes spelen in de spits, als een sierlijke technicus in de kleine ruimte met een goed inzicht.

Naast voetbal, speelt David in zijn jeugdjaren ook fanatiek tennis. Wielrennen? Nee, dat niet. Af en toe eens een crossje in de Brabantse veldritcompetitie of een klein koersje op de weg. Gewoon, voor de lol. Maar naarmate de tijd vordert, hoe vaker de fiets wint van de bal en het tennisracket. Bij de nieuwelingen doet – zonder ogenschijnlijk veel moeite – David steeds frequenter mee voor de winst.

Puik laatste jaar als junior

Dan, inmiddels op 15-jarige leeftijd, komt het besef. Want dat veldrijden, dat kan hij toch best wel aardig. “Bij de nieuwelingen deed ik altijd mee voor de winst. Dan moet je dat in oudere leeftijdscategorieën ook kunnen”, luidt het credo. Krijgt vader Adrie dan toch zijn zin? “Nee, want ik vind crossen nu eenmaal het leukst. Als ik liever tennisser was geweest, was dat ook goed.”

Onder de vleugels van vader Adrie pakt David in zijn junioren-tijd de trainingen een stuk serieuzer op. Dat betaalt zich uit in Davids laatste jaar als junior. Hij weet in de winter van 2009/2010 een constant seizoen te noteren. In november wint hij drie Superprestige-crossen (Gavere, Hamme-Zogge en Gieten), waarna hij zich begin januari in Heerlen tot Nederlands kampioen bij de junioren kroont.

Dat doet hij voor Michiel van der Heijden (tweevoudig wereldkampioen mountainbiken) en Mike Teunissen (nu prof bij LottoNL-Jumbo). Het feest is helemaal compleet als David de weken daarop een Wereldbeker-manche in Roubaix en de GP Adrie van der Poel voor junioren wint. Daarmee stelt hij de eindzege in het Wereldbekerklassement veilig. Ook het Superprestige-klassement schrijft hij op zijn naam.

David, die op dat moment voor Isorex crosst, geniet door deze prestaties interesse van een aantal ploegen. Het dan nieuwe Rabobank-Giant Offroad Team maakt van David een grote prioriteit. De jonge crosser kiest echter verrassenderwijs voor BKCP-Powerplus uit België. “Ze zagen iets in mij. Ik kreeg vier jaar de tijd om de ploegleiding te overtuigen mij een kans te geven als prof.”

Beloften-categorie aanvankelijk lastig

De overstap van de junioren naar de beloften verloopt voor David wat moeizamer. Het eerste jaar staat vooral in het teken van aanpassen en moet hij zich schikken in een rol op de achtergrond. In zijn tweede winter (2011-2012) is David drie keer dichtbij winst: hij eindigt als tweede in de crossen van Namen en Loenhout en pakt zilver tijdens het NK veldrijden voor beloften.

Tijdens zijn derde jaar als belofte gaat het beter. David wint de Bollekescross in Hamme-Zogge, nadat hij in Zonhoven als derde finisht. Een maand later weet hij de crossen in Namen en Diegem als derde en tweede te besluiten. Dat blijkt een opmaat voor een goede periode na de jaarwisseling: David grijpt het NK voor beloften en rijdt in het rood-wit-blauw naar winst in de veldrit van Valkenburg.

Die prestaties overtuigt de ploeg van de gebroeders Roodhooft van Davids kwaliteiten. Voorafgaand aan zijn laatste seizoen als belofte, tekent David samen met Mathieu een profcontract dat per 1 januari 2014 ingaat. Een glorieus afscheid van de beloftencategorie zit er voor David niet in, al rijdt hij een erg constant seizoen met bijna enkel top-10-noteringen.

Er ontbreekt echter een uitschieter. Een WK-medaille in het eigen Hoogerheide bijvoorbeeld, maar een val strooit roet in het eten. “Dat je op zo’n domme manier een derde plek misloopt, is heel zuur. Ik startte erg slecht en viel in de beginfase ook al eens. Ik heb daardoor de gehele cross moeten strijden om vooraan te komen. Brons zat erin, maar plek zes – met pech – was het maximale.”

Goed debuutjaar bij de elite

In de winter 2014-2015 volgt de overstap naar de elite-crossers. David is meteen goed vertrokken met een verrassende vierde plaats in zijn eerste Superprestige-cross bij de profs, in Gieten. “Ik wist dat ik goed in vorm was en dook als tweede of derde het veld in. Daarna kon ik me eigenlijk constant meten met de toppers. Ik kan niet anders als tevreden zijn, maar er zat misschien nog wel meer in.”

Ondanks dat David twee weken later in de Wereldbeker-cross van Valkenburg zijn slechtste veldrit van die winter kent, rijdt hij tegen het einde van kalenderjaar 2014 steeds vaker top-10. Een teken aan de wand, want op de eerste twee dagen van 2015 wint David de internationale veldritten van Pétange (Frankrijk) en Bussnang (Zwitserland).

Met zijn eerste twee zeges als prof op zak, reist David met een rugtas vol vertrouwen af richting zijn eerste Nederlands kampioenschap veldrijden bij de elite. Op voorhand is titelverdediger Lars van der Haar de grote favoriet, maar naderhand blijkt dat David en Mathieu’s strijdplan de Woudenberger ten onder bracht. In de schaduw van zijn jongere en winnende broertje, pakt David zilver!

Door rugproblemen tijdens de GP Adrie van der Poel en ziekte voorafgaand aan het WK in Tabor, liep het naseizoen voor David een beetje in het water. De balans na zijn eerste jaar als prof leert ons dat hij als negentiende eindigde in het Wereldbekerklassement en elfde staat op de eindafrekening van de Superprestige. David besluit het seizoen als nummer vijftien van de wereld op de UCI-ranking.

Toekomstmuziek

Waar veel mensen van Mathieu een overstap naar de weg verwachten, halen de cross-fans van David opgelucht adem. “Ik rij ook wel graag op de weg, maar mijn capaciteiten zijn daarin iets meer beperkt. Het is wel niet makkelijk om op de weg zomaar even carrière te gaan maken. Als je in het veld bij de beteren hoort, kan je makkelijker je pluimen verdienen. Mijn keuze was snel gemaakt.”

Eén Van der Poel blijft dus behouden voor de cross. “Dat is gewoon mijn droom, om de komende vijftien jaar hetgeen te doen wat ik het liefste doe en een mooie carrière als prof uit te bouwen.” Dat gaat David zeker doen. Omdat hij relatief laat – veel ouder dan bijvoorbeeld Mathieu – begon met crossen, is hij nog lang niet uitgegroeid. Zijn beste jaren moeten nog komen! Tekst: Youri IJnsen – Freelance wielerjournalist voor onder meer www.wielerflits.nl