WITTE KERST!

Eigenlijk zou ik vandaag sportief proberen wezen. In de fitness. Maar daar beslisten onze crossers anders over. Ze hielden me aan de televisie gekluisterd en lieten me achter in een roes. Ik geraakte niet uit mijn zetel. Wegens te ver weg aan het dromen. Te verzadigd. Door passief sportgeweld. De glimlach zat vastgeroest op mijn gezicht. En de schreeuw van Van der Poel deed de spanning veranderen in een gevoel van volwaardige gelukzaligheid. Mijn witte Kerst is helemaal gearriveerd. 

Ik droom soms ook over witte vlokjes die Kerstnacht uit de lucht komen dwarrelen. Een zeldzaam fenomeen dat meer frustratie oproept dan wat anders. Gelukkig is er de jaarlijkse veldritpret. En die kondigt zich sinds zondag meer dan interessant aan. Het duel waar we zo op zaten te wachten, is er gekomen. Een eerste cadeau onder de kerstboom is uitgepakt. Met de glimlach. Met kinderlijk enthousiasme.

Mathieu Van der Poel. Eén van mijn sneeuwvlokjes. De komende weken.

Terwijl van Aert met kalmte heerst en als een storm over het beeld raast, speelt Van der Poel met de details. Hij doet het ene vlokje meer glinsteren dan het andere. Zijn versnellingen zijn als vallende sterren. De adrenaline neemt iedere keer toe. Telkens een tikkeltje meer. Heel even stormt het harder. En dan is er weer een periode van rust. De sneeuw smelt en de winter lijkt even weg. Hij schommelt op de grens. Hij voelt dat het in de lucht hangt. Het moet alleen nog gebeuren.

Een nieuwe versnelling. De glinsterende witte vlekjes vallen weer harder voor mijn gesloten ogen. Heel even sneeuwt het heviger. De tegenstand werkt tegen. En troeft hem weer af. Maar hij duwt door. Hij dwingt de temperatuur naar beneden. En slaagt erin om de tegenstand weg te blazen. De finish. Nu ontstaat het witte tapijt. Verdwijnen doet het niet meer. Hij steekt zijn armen in de lucht en probeert de vlokjes te vangen met zijn handen. Ze smelten op zijn warme lichaam dat een ongeëvenaarde inspanning moest doen.

De grond is koud, maar dat doet er niet toe. Hij gaat liggen en moet bekomen. Daar is de tent. Daar is de warmte. Daar is de rust. Een stoel staat klaar om hem op te vangen. Een ploegleider biedt hem een trotse knuffel. Plots is hij emotioneel. De sneeuwvlokjes dwarrelen nu als tranen over zijn wangen. Hij heeft geen schrik om het allemaal los te laten. De oerkreet aan het eind van de sneeuwstorm maakt nu plaats voor een ingetogen moment aan een ingebeeld haardvuur. Hij geniet na van een zege waar hij zo hard voor gewerkt heeft.

Schietgebedjes. Misschien waren ze er ooit. Nu zijn ze overbodig. Het harde werken loont altijd. En net zoals de sneeuw vervaagt en dan plots weer terugkomt, zal zijn vormcurve misschien ook wat schommelen. Gelukkig compenseert zijn talent in zodanig grote hoeveelheid, dat de komende twee weken meer dan interessant kunnen worden. In een natuurlijke strijd met Wout van Aert.

Fitnessen zit er vanavond niet meer in. Mijn winterdromen leiden me te veel af. Een witte Kerst? Die is er sinds vandaag. Met dank aan Mathieu. En zijn tranen.

Wereldkampioen Tabor 2015

Hij had nog tijd om een sneeuwpop te maken. Of om een ijsje te eten. En zelfs als hij halverwege was gestopt om een praatje te maken met de rondemiss, dan had hij nog gewonnen.      
             

Mathieu van der Poel kon niet verliezen zondag. Het kwam niet eens in hem op dat er ook nog iemand anders wereldkampioen veldrijden kon worden dan hijzelf. Het plan was simpel: na de start ging hij op kop rijden, net zo lang totdat er niemand meer in zijn wiel zat, en daarna maakte hij de tien rondjes vol.

Zijn achtervolgers spartelden continu een paar honderd meter achter hem aan. Zodra ze iets dichterbij kwamen en een klein beetje hoop kregen deed VDP keer op keer hetzelfde: hij draaide de gashendel open en de hoop van zijn concurrenten de nek om.

Na afloop probeerden die arme Vlamingen Wout Van Aert uit te roepen tot officieuze wereldkampioen. Ik geloof dat het was omdat Van Aert tijdens een alles-of-niets-achtervolging een paar rondes sneller had gereden van Van der Poel. Als we op die manier wedstrijden gaan beslissen hebben we voortaan dertig winnaars bij iedere cross; laten we het er maar op houden dat het satire was. Als Sven Kramer straks op het WK allround geklopt wordt door een Belg maken we er ook vast een mopje van.)

Krentenbollen 

Meer dan een uur heb ik met open mond naar Van der Poel gestaard. Dát hij won snapte ik nog (nou ja, een beetje dan). Maar het was vooral de manier waarop. Zo volwassen, zo zakelijk, zo koeltjes. En zonder een spoor van zenuwen - toen zijn naam werd omgeroepen bij de start stond hij nog rustig te wateren naast een paar supporters. De wedstrijd was een one-man-show, maar dan zonder dat het een show was.

Ja, hij sprong af en toe met fiets en al over een paar balkjes, maar alleen als het nodig was. Hij nam geen overbodige risico's, hij maakte geen fouten, hij probeerde zijn tegenstanders niet op meer afstand te rijden dan strikt noodzakelijk en hij maakte zelfs geen wheelie bij de finish. Het was alsof hij - tomptiedomtiedom - naar de bakker op de hoek fietste voor een halfje volkoren en een zak krentenbollen.

In de laatste rechte lijn kneep hij even zijn ogen dicht, in een poging om emoties te laten opwellen, maar de tranen kwamen niet. Even later stond hij op het podium in een regenboogtrui alsof hij het al een keer of drie eerder had gedaan (wat ook zo was trouwens).

Spaghetti 

Er werd een deuntje gespeeld dat hij kon dromen, er werden wat foto's gemaakt en hij moest een paar microfoons en opschrijfboekjes vol praten. Papa spoelde de fietsen schoon, mama begon vast aan de was en de camper rook naar spaghetti met ketchup en parmezaanse kaas - net als de week daarvoor en de week daarvoor.

Begrijp me niet verkeerd: het was ongelofelijk wat VDP gisteren deed. Maar het allerongelofelijkst was dat het ook ergens business as usual was. Mathieu van der Poel deed precies wat hij in zijn hoofd had: wereldkampioen worden bij de profs.

Het werd tijd ook.

Hij is al minstens twee weken twintig.

*Auteur Thijs Zonneveld is een ex-wielrenner. Hij werkt als sportverslaggever bij het AD en schrijft daarnaast columns voor NUsport.nl.*